Halve zolen in de Brenta


Dag 1 Kijk uit , halve zool !

Wacht eens even René ik heb iets aan mijn schoen, hoor ik achter me. Ik draai me om en zie inderdaad een soort lap aan de schoen van P. hangen. Het is dag één van onze huttentrektocht in de Brenta Dolomieten en na een zeer regenachtige nacht prijzen we ons
gelukkig dat de dag boven het Lago di Molveno met zonneschijn en een aangename temperatuur is begonnen. Vol frisse moed en een beetje stijfjes van de lange rit zijn we lekker warm gedraaid door een route te kiezen met een eenvoudige klettersteig de Sentiero
Donini. Alles bij elkaar een mooie wandeling met fraai uitzicht op geweldige rotsformaties die daar boven op ons wachten. Niets aan de hand dus tot dit moment, ongeveer een uurtje voordat we ons einddoel van de dag bereiken Rifigio Croz Altissimo. We drommen samen om P. en constateren dat dit er niet mooi uit ziet. Het hele loopvlak van één van zijn Meindls * hangt los ! Oeps, wat nu ? Door ervaring wijs geworden hebben we wel wat noodvoorzieningen en reserve onderdelen bij ons Duk tape, een sjorband,elastieken e.d. maar een heel loopvlak voor een schoen zit daar toch echt niet bij.

Wat gaan we doen? Er blijkt nog wel een binnenzool in de schoen te zitten die er nog dicht uitziet maar dat is zeker niet voldoende voor onze hele tocht. Opsplitsen,teruggaan doorzetten? Alle mogelijkheden worden besproken. Gezien de tijd die we nog hebben die dag besluiten we de eerste hut die we tegenkomen te bezoeken, informeren of daar toevallig nog een passend paar schoenen aanwezig is
en zo niet toch maar terug te keren naar het dorp. Ongelooflijk maar onderweg naar Rifugio della Selvata (1657 m.) ondergaat nota bene de andere schoen hetzelfde lot zodat we met twee halve zolen ……bij de hut aankomen. Shit happens. Maar helaas geen schoenen en er zit niets anders op dan af te dalen naar Molveno. Gelukkig geen sluitingstijd om 18u. in Italië en dus zijn een paar nieuwe stevige stappers snel aangeschaft.


Dag 2 In problemen op de Bocca Tucket

Vroeg op, en om de verloren tijd wat in te lopen parkeren we de auto naast de kabelbaan die ons rap naar 1500m brengt. Het weer ziet er goed uit en met flinke pas gaan we er tegenaan. Ons doel is om in de hut te eindigen die we ook oorspronkelijk in gedachten hadden als einddoel voor dag 2 de Rifugio Tucket (2272m.). Voorwaar een ambitieus plan om op de tweede dag in de dolomieten toch eventjes 1200 hoogtemeters te overbruggen en behoorlijk wat lengte kilometers.

Na een redelijk geleidelijke stijging waarbij we de boomgrens bereiken wordt het richting de eerste pas, Bussa dell ’Aqua, met enige klettersteig activiteiten toch wel pittig. Tsja, conditie, hoogte ,vermoeidheid e.d. gaan een rol spelen en na het middag uur gaan de lichtjes
langzamerhand uit. Op de Sentiero Delle Val Perse komen we in een typisch geweldig ruig dolomieten landschap terecht. Afgebrokkelde pieken, grote rotsblokken om overheen te klauteren en stukjes klettersteig wisselen elkaar af. Het pad wordt steeds steiler maar ook moeilijk te volgen. Het weer verslechterd en mistbanken dringen zich met een onverwachte snelheid op. De rood-witte markeringen zijn vaak niet meer te zien en dus wordt het speuren naar de steen mannetjes. Alsmaar hoger gaat het en we passeren sneeuwveldjes op weg
naar het hoogste punt van de dag de Bocca del Tucket op 2613m. Inmiddels zijn de regenpakken tevoorschijn gehaald en worden we met regelmaat getrakteerd op regen en hagelbuien. De nieuwe schoenen houden zich goed maar hebben we de halve zolen echt wel achter ons gelaten? In weer en wind, afgemat en uitgeput slepen we ons naar boven. We gaan echt helemaal stuk en moeten tot het gaatje om de pas te overwinnen. Kort na 4 uur in de middag wordt dan eindelijk de Bocca gerond. Hier vandaan is de hut te zien maar voor ons ligt een groot steil sneeuwveld om af te dalen of een omweg via een rotspartij waar geen pad zichtbaar is. Dat gaat ons nog wel een uurtje of twee kosten! Stuk voor stuk komen we boven en maken een eigen keuze over de route.

Via de rotsen lukt het me na flink speurwerk om een groot deel van de 350 m. naar beneden af te dalen maar alle sneeuw vermijden lukt niet. De grote spleten tussen de dikke laag sneeuw en de rotsen maken me er niet gerust op om het sneeuwpakket te betreden. Maar ik zal toch moeten want anders komt die warme hut niet binnen bereik. Inmiddels regent en hagelt het onophoudelijk en is de temperatuur tot onder de 4 graden gedaald. Met onze uitgeputte lijven raken we nog onderkoeld als we niet doorzetten.
Als het dan toch over de sneeuw moet dan maar glijdend besluit ik, stap over een spleet heen en ga in mijn regenbroek op de sneeuw zitten. Ik laat me met de voeten vooruit naar beneden roetsjen. Uiteraard kruipt de sneeuw via de pijpen tot in m’n onderbroek maar het
sneeuw veld is in no time overwonnen. De Tucket hut is nu binnen bereik en in de schemering,tegen zes uur, komen we één voor één afgepeigerd en door en door nat en koud aan bij de hut. Soms denk ik wel eens ……… Afijn na een goed maal komen de praatjes en de trots weer terug. Mooi gepresteerd mannen we hebben ons doel bereikt !


Dag 3: De Sosat Klettersteig

Nog onder de indruk van wat we de vorige dag hebben moeten doorstaan blikken we ’s morgens in een vriendelijk zonnetje terug naar het sneeuwveld. Alles zit onder het ijs na de regen van gisteren en de opklaringen in de nacht. Omdat we vandaag de Sosat klettersteig route gaan doen wachten we even rustig af tot de zon de meeste kou en ijs heeft laten verdampen. De route maakt vanaf de hut een lus
oostwaarts die langzaam omhoog gaat en waarbij de hut nog lang in het zicht blijft. Gelukkig kunnen we onze stijve spieren een beetje opwarmen voordat de eerste draden en ladders verschijnen. De Sosat blijkt een prachtige route met meer dan genoeg afwisseling in uitzicht en moeilijkheidsgraad. Geen onoverkomelijk complexe technische hoogstandjes gevraagd maar met het droge weer dat wij treffen, voor de meesten goed te doen. In de middag doemen de mistbanken weer op en wordt de omgeving direct grimmiger.

Het pad verdwijnt soms, wordt onzichtbaar en de pieken en dalen geven slechts delen van hun omvang bloot. Maar ook dit heeft zijn charme en hoort onverbrekelijk bij het landschap waar we ons in bevinden. Na een paar steile passages en overhangende rotspartijen waar we onderdoor moeten kruipen vlakt de route enigszins af. Op een mooi tijdstip, halverwege de middag, zien we ons einddoel al liggen. Rifugio Brentei.(2182m.) Eerst lopen we op hoogte de hut een stuk voorbij om daarna redelijk gemakkelijk het laatste stuk af te dalen. Een mooie dag en een prachtige route hebben we vandaag achter de rug en we gaan ons dan ook zelfvoldaan en met een goed gevoel laven aan een goed maal en een lekker bed.


Dag 4: Wat een geweldige omgeving

Na een bezoek aan het, nabij de hut gelegen, herdenkingsmonument voor overleden bergsporters, gaan we langs een prachtige sneeuwhelling die zich tussen vervaarlijke pieken naar beneden slingert op pad richting de Pedrotti hut. Tot verdriet van een enkele onder ons past de VF Borchette Centrali helaas niet meer in ons programma. We kruisen de route een paar maal en stellen ons voor welke geweldige uitzichten en uitdagingen daar op ons hadden gewacht. In ieder geval nog eens een mooie reden hier terug te keren en deze beroemde route alsnog aan te pakken. Voor nu wacht ons na een uurtje of twee een veld met steeds groter wordende rotsblokken dat we al slingerend en balancerend overwinnen. Daarna arriveren we onder aan een gletsjer tong met steile sneeuwvelden en een rotspartij
die niet beklimbaar lijkt. Als we een tijdje zitten uit te rusten en wat eten passeert ons een groep die zichtbaar moeite met het sneeuwveld heeft. En tot onze verbazing komt een andere groep over een voor ons onzichtbaar pad van de rotswand naar beneden gedaald. Dat is mazzel, als we in één keer door waren gegaan hadden we nu ook lopen tobben in de sneeuw. Maar dit pad via de rotsen is veel beter en met behulp van enkele staaldraden en laddertjes zijn we al rap een eind gevorderd richting de Bocca di Brenta. Er wacht ons dan nog een tweede sneeuwveld maar dat loopt een stuk vlakker en is vrij eenvoudig door te ploegen. Zo zijn we veel sneller als verwacht boven en kruisen nog een laatste keer de Bochetta, wat een machtig uitzicht !

Vanaf de Bocca di Brenta is het nog maar een klein stukje dalen naar de Pedrotti hut (2491m.) waar we op het middag uur aankomen. Bij een hapje en een drankje overleggen we over het verdere plan. Het liefst willen we morgen eind van de dag al een stukje richting NL rijden om op zaterdag niet te laat thuis te zijn. Omdat we nu hier al op tijd zijn gaan we er toch voor om vanmiddag nog de 850m. af te dalen naar de Selvata hut. Terwijl we erover spreken stormen de mistbanken weer binnen. Ongelooflijk toch hoe snel het weer omslaat van een lekker zonnetje naar stikkie mistig. Maar de afdaling is gelukkig niet te lastig met af en toe zelfs leuke “ski bare” puinhellingen en in het eerste deel valt het weer niet tegen. Al met al zijn we toch nog een tijd onderweg en is het toch wel een flink stuk dalen. Als we de hut al in het vizier krijgen worden we nog een keer overvallen door een striemende mix van hagel,sneeuw en regen.
In de schemer komen we letterlijk druipend één voor één binnen druppelen. We blijken de enige overnachters en worden warm welkom geheten door het beherende echtpaar en hun twee doldwaze honden die er maar niet genoeg krijgen om al stoeiend door de hut te rollen.
We genieten ’s avonds bij een knapperend houtvuurtje van een lekker maal en uiteraard van ons traditionele kaartspel.


Dag 5. Relaxed afscheid van de Brenta

Na een verkwikkende nachtrust rest ons vandaag een stukkie van niks. Afdalen naar Lago di Molveno. We doen lekker rustig aan en besluiten via Rifugio Croz Altissimo (1431m.) naar Rifugio Pradel (1360 m.) te lopen om daar met de kabelbaan het laatste stukje naar beneden te zweven.
Na een uurtje afdalen haalt de vrouw van het beheerders echtpaar ons in met de honden. Even op slippertjes boodschappen doen “danst” ze naar beneden. Tsja daar kunnen wij laaglanders toch niet aan tippen. Afijn in ons eigen tempo komen we er ook wel en nog nagenietend van de fraaie Brenta Dolomieten met de spectaculaire ver gezichten staan we opeens tussen de middag al bij de auto. Om de treurnis dat we al weer beneden zijn niet te hard aan te laten komen vermaken we ons nog even aan de oever van het prachtige meer.

De vele parapenters zorgen voor een mooi affiche tegen de ruige bergwanden en we verbazen ons over hun geweldige beheersing van de stuurmanskunst. Na nog een lekkere Italiaanse cappuccino wordt het dan toch echt tijd om dit moois achter ons te laten. We rijden nog diezelfde middag naar Kempten en trakteren ons des avonds uiteraard op een heerlijke Pizza bij de Duitse ItaliaanToni Musto om geheel in stijl af te sluiten.


Commentaar van Meindl op het los laten van de zolen:

Beste klant,

Sinds ongeveer 20 jaar produceert men schoenen met een dempende tussenzool uit geschuimd polyurethaan. Polyurethaan is een synthetisch materiaal, waarbij de reacties van het materiaal, ook na toepassing, nog doorwerken. Het materiaal Polyurethaan is voor de
tussenzool uitstekend geschikt omdat het schokken goed kan opvangen. Net als ander materiaal is PUR onderhevig aan natuurlijke slijtage, veroudering. Door een combinatie van temperatuur en luchtvochtigheid is het materiaal onderhevig aan hydrolyse (splijting van
chemische verbindingen met water) waarbij vochtige warmte en slechte ventilatie de hydrolyse versnellen. Dit verouderingsproces vindt altijd plaats, vooral als de schoenen niet regelmatig worden gedragen, maar keurig in de kast staan. Vroeger gebruikte men voor de
vervaardiging van schoenen materiaal dat niet zo lang bestand was tegen dit hydrolyseproces. Resultaat: het PUR brokkelt van binnen af. De buitenkant is duurzamer, zodat het verval aanvankelijk niet zichtbaar is. Krast men de buitenkant b.v. met een vingernagel open, dan kruimelt het PUR eruit. Wij verzoeken onze klanten begrip te tonen voor het feit, dat versleten PUR zolen niet onder garantie vallen. U kunt het vergelijken met uw auto. Als u uw auto langdurig niet gebruikt, zullen diverse onderdelen verdrogen/verouderen (o.a de banden verdrogen, de V-snaar verdroogd), zo ook de PUR zool. PUR wordt ook nu nog toegepast, echter in een veel duurzamer vorm. Men verwerkt dit materiaal tegenwoordig zo, dat het slijtageproces veel langzamer verloopt, zodat de tussenzolen nu een veel langere levensduur hebben. Overigens is dit verouderingsproces niet specifiek voor Meindl, alle fabrikanten die dit materiaal toepassen hebben hier, helaas, mee te maken.

U bent gewaarschuwd!


Geschreven door René Pullen